เทศกาลภาพยนตร์สั้นเวทีแรกของประเทศไทย ที่เริ่มกันมาตั้งแต่ปี 2540 มีขึ้นเพื่อสนับสนุนผู้กำกับรุ่นใหม่ๆ ให้ได้มีเวทีโชว์ผลงาน โดยเป็นเทศกาลที่เปิดรับภาพยนตร์สั้นเข้าประกวดก่อนทางคณะกรรมการจากทางหอภาพยนตร์และมูลนิธิหนังไทยจะคัดหาภาพยนตร์สั้นยอดเยี่ยมที่สุดเพื่อมอบเงินรางวัลให้เพื่อสร้างแรงจูงใจให้กับผู้กำกับหน้าใหม่ที่รักจะทำภาพยนตร์ การจัดเทศกาลนี้ขึ้นมีวัตถุประสงค์เพื่อเปิดพื้นที่ให้กับคนทำหนังได้แสดงศักยภาพและความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ผ่านการทำหนังสั้น และเป็นการสร้างกลุ่มผู้ชมคุณภาพที่หลากหลายมากยิ่งขึ้น ภาพยนตร์สั้นจากไทยและต่างประเทศหลากหลายโปรแกรม รวมทั้งการประกวดหนังสั้นยอดเยี่ยมประจำปี ซึ่งนอกจากนั้น รองผู้อำนวยการหอภาพยนตร์ ยังเล่าเรื่องอีกมากมายให้ได้ฟังเกี่ยวกับเทศกาลนี้ แต่สิ่งที่น่าสนใจนอกจากตัวงานแล้วเทศกาลดังกล่าวดูเหมือนจะเป็นจุดกำเนิดรูปแบบของภาพยนตร์ของคนรุ่นใหม่

จากคำบอกกล่าวเวทีเทศกาลภาพยนตร์สั้นได้มีอิทธิพลมากมายกับผู้กำกับในยุคปัจจุบัน ครั้นสมัยยังเป็นเพียงนักศึกษา ไล่เรียงตั้งแต่ที่นี่เคยเป็นเวทีของแก๊งผู้กำกับภาพยนตร์เรื่อง “แฟนฉัน” ทั้ง 6 คน ในนาม กลุ่ม 365 ฟิล์ม พวกเขาได้เปลี่ยนแปลงวงการภาพยนตร์ไทยไปไม่น้อย ซึ่งปัจจุบันทุกคนล้วนกลายเป็นไอดอลของเด็กยุคหลังในนามของผู้กำกับของค่ายหนังอารมณ์ดี จีทีเอช

แม้แต่ผู้กำกับคนล่าสุดที่น่าจับตามองมากๆ อย่าง เต๋อ-นวพล ธำรงรัตนฤทธิ์ ซึ่งกำลังจะมีผลงานที่หลายคนคาดว่าจะสร้างปรากฏการณ์แปลกใหม่กับภาพยนตร์ในบ้านเราเช่นกัน ในภาพยนตร์เรื่องยาวเรื่องแรกของเขาอย่าง ฟรีแลนซ์…ห้ามป่วย ห้ามพัก ห้ามรักหมอ ซึ่งเต๋อเองก็เป็นอีกหนึ่งคนที่เคยผ่านเกิดได้รางวัลจากเทศกาลนี้มาแล้ว แม้ตัวเขาเองจะไม่ได้เรียนสายตรงจากคณะภาพยนตร์ก็ตามที แต่เพราะด้วยความรักเขาใช้พื้นที่นี้ส่งงานของตัวเองเข้าประกวดอยู่หลายปีจนสร้างชื่อ นั่นยิ่งทำให้เห็นได้ชัดเจนว่าเทศกาลดังกล่าวเป็นเหมือนพื้นที่สร้างคนหนุ่มที่รักในการสร้างหนังอย่างจริงแท้ ทั้งยังเป็นพื้นที่ฝึกฝนให้ผู้กำกับยุคใหม่หลุดพ้นกรอบอุตสาหกรรมภาพยนตร์ในแบบเดิมๆ

เนื่องจากตลาดแอนิเมชั่นในประเทศไทยในปีนี้อาจเติบโตไม่มากนัก โดยมองว่าประเทศไทยมีอุปสรรคในเรื่องเงินสนับสนุนการทำภาพยนต์แอนิเมชั่น ซึ่งเป็นธุรกิจที่ต้องใช้เงินทุนมากพอสมควร แต่ปัจจัยด้านฝีมือนั้นถือว่าคนไทยมีฝีมือเป็นอันดับต้นของโลก จากการทำภาพยนต์โฆษณาแอนิเมชั่นที่ติดอันดับ 1 ใน 5 ของโลก ซึ่งในต่างประเทศรัฐบาลให้การสนับสนุนด้านงบประมาณ และมีสถาบันการเงินที่สามารถกู้โดยมีอัตราดอกเบี้ยต่ำ จึงอยากให้ภาครัฐให้การสนับสนุนในด้านนี้เช่นเดียวกัน ปัจจุบันกระแสความนิยมภาพยนต์ 3 มิติทั่วโลกเพิ่มสูงขึ้น โดยปีที่ผ่านมามีการผลิตภาพยนต์และแอนนิเมชั่น 3 มิติ ที่เข้าฉายในโรงภาพยนต์ทั่วโลกมากถึง 44 เรื่อง ประกอบกับโรงภาพยนต์และโทรทัศน์ได้เพิ่มความสามารถในการรับชมภาพยนต์ในรูปแบบ 3 มิติเพิ่มขึ้น ซึ่งแสดงให้เห็นถึงกระแสความนิยมรับชมภาพยนต์และแอนิเมชั่น 3 มิติของผู้ชมทั่วโลก

ภาพยนตร์แอนิเมชันที่นำเสนอออกอากาศทางสถานีโทรทัศน์ในประเทศไทยในปัจจุบัน  ยังคงเป็นภาพยนตร์แอนิเมชันที่นำเข้าจากต่างประเทศทั้งจากประเทศสหรัฐอเมริกาและจากประเทศญี่ปุ่น แม้ว่าในปัจจุบันประเทศไทยจะมีความสามารถในการผลิตภาพยนตร์แอนิเมชันได้เองแล้วแต่ยังมีปริมาณน้อยและภาพยนตร์แอนิเมชันของไทยยังมีคุณภาพที่ด้อยกว่าของต่างประเทศ โดยเฉพาะรายการภาพยนตร์แอนิเมชันซีรี่ส์ทางโทรทัศน์ของไทยนั้นมีความยาวในการนำเสนอโดยเฉลี่ยเพียงประมาณ 10-15 นาทีต่อตอนเท่านั้น จึงอาจทำให้ผู้ชมเมื่อรับชมแล้วยังไม่เกิดการจดจำ ไม่ซึมซับรูปแบบและเนื้อหาของภาพยนตร์แอนิเมชัน ไม่ติดตาตรึงใจ จนถึงไม่อาจทำการตลาดหรือดำเนินธุรกิจต่อไปอีกได้

ผู้ประกอบการแอนิเมชั่นไทยจะต้องเผชิญการแข่งขันจากประเทศในอาเซียน ได้แก่ ฟิลิปปินส์ มาเลเซีย และสิงคโปร์ ที่มีจุดแข็งด้านการผลิตแอนิเมชั่นที่แตกต่างกันไป แม้ว่าผู้ประกอบการแอนิเมชั่นไทยจะมีการรับจ้างช่วงต่อจากผู้ประกอบการต่างชาติ โดยมีจุดแข็งในด้านความละเอียดและเทคนิคขั้นตอนการผลิตและขั้นตอนหลังการผลิต โดยเฉพาะอย่างยิ่งแอนิเมชั่นที่เป็นส่วนประกอบของโฆษณา ซึ่งเป็นข้อได้เปรียบในการรับงานที่แตกต่างจากประเทศคู่แข่งในอาเซียนแล้ว ผู้ประกอบการแอนิเมชั่นไทยยังจำเป็นต้องพัฒนาความคิดสร้างสรรค์ในการผลิตแอนิเมชั่นที่มีเอกลักษณ์ แปลกใหม่ สามารถสร้างความจดจำและความประทับใจให้กับผู้ชมควบคู่กันไป นอกจากนี้ภาครัฐควรส่งเสริมผู้ประกอบการแอนิเมชั่นไทย ยกตัวอย่างเช่น การส่งเสริมด้านการตลาดและการเผยแพร่ผลงานแอนิเมชั่นในต่างประเทศ การส่งเสริมการลงทุนด้านแอนิเมชั่นจากผู้ประกอบการต่างชาติ

สกว.ร่วมสนับสนุนการยกระดับความได้เปรียบในการแข่งขันของอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยภายใต้การค้าเสรี หวังผลักดันงานวิชาการเข้ามาช่วยขับเคลื่อนทั้งระบบ ด้านผู้กำกับชื่อดังหนุนนำงานวิจัยมาต่อยอดเป็นบทภาพยนตร์

การสนับสนุนงานวิจัยด้านภาพยนตร์เป็นผลสืบเนื่องจากความสำเร็จของภาพยนตร์จีนเรื่อง Lost in Thailand ที่ทำให้มีนักท่องเที่ยวมากขึ้น รวมถึงซีรีส์แดจังกึมจากเกาหลีใต้ที่สร้างจากผลงานวิจัยด้านวัฒนธรรม และการส่งออกภาพยนตร์ไทยในช่วงที่ผ่านมาโดยเฉพาะเรื่องต้มยำกุ้ง จึงคิดว่าภาครัฐน่าจะสนับสนุนงานด้านวิชาการและการวิจัยเข้าไปในฐานอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทย เพื่อสร้างความน่าเชื่อถือมากยิ่งขึ้น ซึ่งสอดคล้องกับยุทธศาสตร์การนำผลงานวิจัยไปใช้ประโยชน์ของ สกว. และจะพยายามสนับสนุนทุนวิจัยสาขานี้ให้มากขึ้น

งานวิจัยนี้ได้ศึกษาความได้เปรียบในการแข่งขันของอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยอย่างเป็นระบบ โดยวิเคราะห์สถานภาพและความได้เปรียบในการแข่งขัน รวมถึงการกำหนดแผนที่คลัสเตอร์ซึ่งเชื่อมโยงระหว่างธุรกิจหลักกับสถาบันการศึกษา องค์กรวิชาชีพ และหน่วยงานภาครัฐที่เกี่ยวข้อง เพื่อนำข้อสรุปจากผลการวิจัยไปเป็นข้อเสนอแนะเชิงนโยบายต่อไป ซึ่งจากสถิติในปี 2011 อุตสาหกรรมภาพยนตร์เกาหลีใต้มีส่วนร่วมทางเศรษฐกิจมากกว่าของไทยมากทั้งในด้านมูลค่าผลผลิต มูลค่าเพิ่ม รายได้ภาษี และการจ้างงาน โดยในด้านการพัฒนาพบว่าภาพยนตร์เกาหลีใต้มีหลากหลายแนว และมีจำนวนมากกว่าภาพยนตร์ไทยเท่าตัว อีกทั้งทำรายได้สูงติดอันดับ Box office และมีส่วนแบ่งทางการตลาดมากกว่าของไทย ทั้งนี้คนไทยชมภาพยนตร์ในโรงภาพยนตร์น้อยกว่าเกาหลีใต้ 7 เท่า รวมถึงประเทศอื่นๆ จำนวนมาก สาเหตุสำคัญน่าจะมาจากตั๋วมีราคาสูงเมื่อเทียบกับระดับรายได้ของคนไทย

ตัวอย่างปัจจัยเชิงบวกที่มีผลต่อความได้เปรียบ ได้แก่ ปัจจัยการผลิตทั้งสถานที่ถ่ายทำและมรดกวัฒนธรรม ด้านการแข่งขันและกลยุทธ์ทางธุรกิจพบว่าภาพยนตร์แนวตลกและผีสามารถเจาะตลาดในประเทศได้อย่างต่อเนื่อง ส่วนปัจจัยเชิงลบคือ ขาดบุคลากรด้านการพัฒนาที่มีฝีมือและข้อจำกัดด้านภาษาอังกฤษ ขาดการวิจัยและพัฒนา ตลาดผูกขาดค่อนข้างสูง ผู้ผลิตรายย่อยมีศักยภาพในการแข่งขันต่ำ ไม่มีมาตรการปกป้องจากภาพยนตร์นำเข้า การละเมิดลิขสิทธิ์ที่รุนแรง ผู้ชมส่วนใหญ่นิยมภาพยนตร์ต่างประเทศมากกว่า ซึ่งแนวทางยกระดับความได้เปรียบที่อยากเห็น คือ กำหนดให้เป้าหมายสูงสุดของแผนยุทธศาสตร์คือ อุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยที่มีความได้เปรียบในการแข่งขันทั้งตลาดในประเทศและตลาดโลก ซึ่งจำเป็นจะต้องบรรลุเป้าหมายสองประการ คือ ภาพยนตร์ที่มีคุณภาพ สร้างสรรค์ และเป็นสากล รวมถึงการประชาสัมพันธ์และการตลาดที่มีประสิทธิภาพ สร้างอำนาจต่อรอง

สำหรับข้อเสนอแนะเชิงนโยบาย ประกอบด้วย การจัดตั้งกองทุนหรือจัดหาสินเชื่อเพื่อสนับสนุนการดำเนินงานด้านการตลาด กำหนดมาตรการคุ้มครองภาพยนตร์ไทย สนับสนุนการชมภาพยนตร์ผ่านระบบออนไลน์ ให้สิทธิประโยชน์ทางการเงินแก่ผู้ประกอบการต่างประเทศให้มากขึ้น จัดตั้งเว็บไซต์เพื่อให้ข้อมูลเกี่ยวกับอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทย ส่งเสริมความร่วมมือระหว่างหน่วยงานภาครัฐและอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง เป็นต้น “ภาพยนตร์ไทยไม่ได้เป็นเพียงสินค้าหรือบริการ แต่เป็นสิ่งที่แสดงอัตลักษณ์ของประเทศ หากสามารถพัฒนาควบคู่กับความคิดสร้างสรรค์และความเป็นสากล จะกลายเป็นกลไกสำคัญที่ช่วยขับเคลื่อนอุตสาหกรรมอื่นๆ ได้อย่างมีนัยสำคัญ และจะเป็นอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ที่สามารถนำพาประเทศไทยสู่การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ และพัฒนาเศรษฐกิจได้อย่างยั่งยืนภายใต้กระแสโลกาภิวัตน์และการค้าเสรีในปัจจุบัน”

อุตสาหกรรมภาพยนตร์มีความเกี่ยวเนื่องกับธุรกิจต่างๆ หลาย ธุรกิจ โดยพิจารณาได้จากรายชื่อผู้มีส่วนเกี่ยวข้องจำนวนมากที่ปรากฏในตอนท้ายของภาพยนตร์ เช่น การผลิตภาพยนตร์ การจัดจำหน่ายภาพยนตร์การตัดต่อฟิลม์ การบันทึกเสียงและการออกแบบตัดเย็บเสื้อผ้า เป็นต้น ที่สำคัญ อุตสาหกรรมภาพยนตร์สามารถครอบงำและปรับเปลี่ยนแนวคิด

เกี่ยวกับวัฒนธรรม ภาษา ศาสนา ขนบธรรมเนียมประเพณีและศีลธรรมอันดีงามของสังคมได้ ทำให้รัฐบาลของหลายประเทศทั้งประเทศพัฒนาแล้วและกำลังพัฒนาให้ความสำคัญ โดยมีมาตรการในการสนับสนุนและปกป้องอุตสาหกรรมภาพยนตร์ของตน โดยเฉพาะอย่างยิ่งประเทศฝรั่งเศสที่เอาจริงเอาจังกับการปกป้องอุตสาหกรรมภาพยนตร์ของตนไม่ให้ถูกครอบงำโดยภาพยนตร์อเมริกัน โดยให้การอุดหนุนด้านการเงิน (subsidy) และการกำหนดโควตาการนำเข้าภาพยนตร์ต่างประเทศด้วย หลักเกณฑ์ข้อหนึ่งที่รัฐบาลฝรั่งเศสกำหนดขึ้น คือ ในแต่ละปีโรงภาพยนตร์จะต้องฉายภาพยนตร์ฝรั่งเศสอย่างน้อย 16 สัปดาห์

ส่วนสหรัฐฯ เป็นประเทศที่ผลิตภาพยนตร์มากเป็นอันดับสองรองจากอินเดีย แต่มีรายได้จากการจำหน่ายภาพยนตร์มากเป็นอันดับหนึ่ง คือ มีรายได้ประมาณเกือบครึ่งหนึ่งของรายได้ภาพยนตร์ทั่วโลก สหรัฐฯจึงต้องการผลักดันให้ประเทศต่างๆ ลด/ยกเลิกมาตรการปกป้องอุตสาหกรรมภาพยนตร์ของตนลงโดยรวมอุตสาหกรรมภาพยนตร์เป็นธุรกิจการให้บริการสาขาหนึ่งที่ต้องนำมาเจรจาเปิดเสรีในกรอบการเจรจาการค้าพหุภาคีภายใต้องค์การการค้าโลก (WTO) รอบอุรุกวัย แม้จะได้รับการคัดค้านอย่างเต็มที่จากฝรั่งเศส โดยอ้างเหตุผลด้านวัฒนธรรมก็ตาม  แต่ก็ไม่สามารถต้านทานแรงผลักดันของสหรัฐฯ ได้

หลังจากที่อุตสาหกรรมภาพยนตร์ถูกนำไปผนวกเป็นธุรกิจบริการสาขาหนึ่งที่ต้องนำมาเจรจาเปิดเสรีใน WTO แล้ว การเจรจาเปิดเสรีในเวทีอื่นๆ ทั้งระดับภูมิภาคและระดับทวิภาคีเพื่อจัดทำความตกลงเขตการค้าเสรี (FTA) ก็ได้นำอุตสาหกรรมภาพยนตร์มาเป็นประเด็นหนึ่งที่นำมาเจรจาเปิดเสรีระหว่างกันด้วย แม้ปัจจุบันอุตสาหกรรมการผลิตภาพยนตร์ไทยจะขยายตัว แต่ยังมีการกระจุกตัวของบริษัทผู้จัดจำหน่ายภาพยนตร์ซึ่งมีเพียงไม่กี่รายและเกือบทั้งหมดเป็นบริษัทร่วมทุน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งการร่วมทุนกับบริษัทจัดจำหน่ายของสหรัฐฯ ซึ่งมีส่วนแบ่งตลาดมากกว่า 90% ของตลาดภาพยนตร์ในไทย

ภาพยนตร์ของไทยมีโอกาสได้ไปสร้างชื่อเสียงในวงการภาพยนตร์ของโลกมากมาย อาทิ ฟ้าทะลายโจร สุริโยไท องค์บาก สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก กวนมึนโฮ เป็นต้น ขณะเดียวกัน สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นไปพร้อมกับพัฒนาการของภาพยนตร์ไทย ก็คือ การสร้างภาพยนตร์ต่างชาติที่เข้ามาถ่ายทำในประเทศไทย รวมถึงการมาทำเทคนิคหลังจากถ่ายทำเสร็จ (Post production) ซึ่งก่อให้เกิดเม็ดเงินที่เป็นผลดีต่อระบบเศรษฐกิจไทยจำนวนมาก แต่หลายคนอาจมองข้ามและละเลยการเติบโตของอุตสาหกรรมนี้ไป ทั้งๆที่อุตสาหกรรมภาพยนตร์ก็ส่งผลกระทบต่ออุตสาหกรรมหลายๆอย่าง

อุตสาหกรรมบันเทิง แบ่งได้เป็นสองประเภท ดังนี้ 1.) อุตสาหกรรมประเภทที่ต้องผ่านสื่อหรือการบริการด้านบันเทิง 2.) อุตสาหกรรมประเภทแสดงสด ภายใต้ข้อตกลงขององค์การการค้าโลก (WTO) อุตสาหกรรมบันเทิงถูกจัดอยู่ในหมวดหมู่การค้าบริการ “สาขาบริการโสตทัศน์” ซึ่งครอบคลุมธุรกิจการบริการเกี่ยวกับภาพยนตร์ (ไม่รวมโฆษณา) ในบริบทการค้าในอุตสาหกรรมบันเทิง ถ้าพิจารณาจากรายได้พบว่าประเทศไทยรับรายได้จากการถ่ายทำภาพยนตร์ต่างประเทศในไทยจำนวนมากและกำลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ธุรกิจภาพยนตร์เป็นธุรกิจที่มีมูลค่าเพิ่มสูง เพราะมีการจ้างงานในประเทศทำให้เกิดการกระจายรายได้มากมาย เชื่อมโยงกับธุรกิจอื่นๆอีก เช่น ธุรกิจบริการท่องเที่ยว ธุรกิจโรงแรม ธุรกิจออกแบบตัดเย็บ เป็นต้น ปัจจัยการผลิตในอุตสาหกรรมบันเทิงเน้นการใช้ฐานความรู้ในการผลิต

สาเหตุที่ต่างประเทศนิยมมาถ่ายทำภาพยนตร์ในไทย เพราะไทยมีอุปกรณ์คุณภาพสูง ทัศนียภาพสวยงาม มีโครงสร้างสาธารณูปโภคดี และทีมงานชาวไทยทำงานได้ดี และมีค่าใช้จ่ายที่ไม่สูงนัก ประเทศญี่ปุ่นได้ขอเข้ามาถ่ายทำในไทยมากที่สุด รองลงมา คือ ประเทศจากยุโรป จีน อินเดีย ฮ่องกง สหรัฐฯ และออสเตรเลีย ตามลำดับ

การเจรจาเปิดเสรีการค้าด้านบริการธุรกิจบันเทิงแบบพหุภาคีดูจะไม่ค่อยมีความคืบหน้า เนื่องจากมีความเห็นที่แตกต่างของกลุ่มประเทศสมาชิกสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งนำโดยสหรัฐอเมริกามองภาคบริการโสตทัศน์เป็นสินค้าเชิงพาณิชย์ แต่อีกฝ่ายนำโดยสหภาพยุโรปมองว่าเป็นสินค้าที่มีความเกี่ยวข้องกับวัฒนธรรม อุดมคติ และความเชื่อ ซึ่งทั้งสองมุมมองไม่สามารถใช้กฎระเบียบการค้าเดียวกันได้ สำหรับประเทศไทยมีการเจรจาจัดตั้งเขตการค้าเสรีทวิภาคี 8 ประเทศ ได้แก่ สหรัฐอเมริกา ญี่ปุ่น ออสเตรเลีย อินเดีย จีน นิวซีแลนด์ บาห์เรน และเปรู

การเลือกสาขาวิชาภาพยนตร์และโทรทัศน์

คือการศึกษากระบวนการทำงานด้านภาพยนตร์และโทรทัศน์ ตั้งแต่กระบวนการผลิตไปจนถึงการวิจารณ์ ซึ่งการเรียนการสอนด้านภาพยนตร์เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นานนัก ส่วนอุตสาหกรรมภาพยนตร์นั้นก็เพิ่งมีการเจริญเติบโตขึ้นในช่วง 100 ปีที่ผ่านมาเท่านั้น การผลิตภาพยนตร์เริ่มต้นขึ้นในช่วงปี ค.ศ.1880 โดยภาพยนตร์ในยุคแรกเป็นยุคของหนังเงียบ ที่นำการบรรเลงดนตรีออเคสตร้ามาใช้แทนบทพูด ซึ่งทุกวันนี้เทคโนโลยีในการผลิตภาพยนตร์และรายการโทรทัศน์ก้าวหน้าไปไกลมาก และมีต้นทุนการผลิตที่ต่ำลงมาก แม้แต่โทรศัพท์มือถือก็ยังสามารถนำมาใช้ถ่ายทำภาพยนตร์ได้ คนทำภาพยนตร์จึงมีทางเลือกในการสร้างสรรค์และพัฒนาผลงานมากขึ้น

เนื่องจากในยุคอดีตนั้นสื่อที่มีอิทธิพลมาก เผยแพร่ได้ง่าน พร้อมทั้งมีลักษณะที่น่าเชื่อถือนั้นก็คือด้านวารสารหรือสื่อสิ่งพิมพ์นั่นเอง และสาขาวิชาชีพนี้ก็ได้รับความนิยมจนมีการเปิดการเรียนการสอนในระดับอนุปริญญาขึ้นเป็นครั้งแรกของเมืองไทย  และได้มีการพัฒนาอย่างต่อเนื่องโดยมหาวิทยาลัยต่างๆในประเทศก็ได้มีการเปิดการเรียนการสอนในหลักสูตรนี้มากยิ่งขึ้นในระดับอุดมศึกษา จนกระทั่งในปัจจุบันคณะนิเทศศาสตร์ เป็นคณะหนึ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าได้รับความนิยมอย่างมากมาย ซึ่งหลักฐานที่จะชี้วัดได้ดี ก็มาจากการที่อัตราการแข่งขันเข้าสู่คณะนิเทศศาสตร์ในแต่ละมหาวิทยาลัยนั้นมีอัตราที่สูงมาก และเป็นคณะยอดนิยมที่มีผู้เลือกมากกที่สุดใน 10 อันดับแรกแทบทุกปี

งานด้านภาพยนตร์และสื่อดิจิทัลเป็นงานมีคุณค่าทั้งในเชิงธุรกิจและเชิงศิลปะ

เนื่องจากเป็นงานที่เข้าไปมีบทบาทและความสำคัญในชีวิตประจำวันของผู้คนมากขึ้น ในฐานะที่เป็นสื่อที่ให้ทั้งสาระและความบันเทิง และในแง่ของการเป็นธุรกิจที่กลายเป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมสำคัญซึ่งสามารถสร้างรายได้ให้กับสังคมและประเทศอย่างต่อเนื่อง หลักสูตรภาพยนตร์และสื่อดิจิทัลจึงเป็นการออกแบบมาเพื่อรองรับการขยายตัวในอุตสาหกรรมภาพยนตร์และสื่อดิจิทัลโดยเฉพาะ โดยการเรียนการสอนจะมุ่งเน้นไปที่การเรียนรู้ควบคู่กับการลงมือปฏิบัติงานจริงในห้องปฏิบัติงานที่เพียบพร้อมด้วยเครื่องมืออันทันสมัยจากการสอนของบุคลากรที่มีความรู้ความสามารถในด้านภาพยนตร์และสื่อดิจิทัล ทั้งมีการเพิ่มพูนทักษะแก่นักศึกษาด้วยการเชิญบุคลากรผู้อยู่ในสาขาอาชีพการผลิตภาพยนตร์และสื่อดิจิทัลมาเป็นวิทยากรและอาจารย์พิเศษ

สามารถเข้าถึงโอกาสทางอาชีพทั้งในอุตสาหกรรมสื่อบันเทิงระดับภูมิภาคและระดับนานาชาติ ในฐานะนักเขียนบท โปร์ดิวเซอร์ ผู้กำกับ และยังมีโอกาสในการเป็นผู้ประกอบการด้านสื่อ นอกจากนี้ยังมีโอกาสในการทำวิจัยด้านสื่อ การพัฒนานโยบาย และการจัดการสื่ออีกด้วย นักศึกษาสาขาวิชาการผลิตสื่อภาพยนตร์ยังสามารถศึกษาต่อในสาขาที่เกี่ยวกับสื่อและการสื่อสาร สื่อสารมวลชน คอมพิวเตอร์กราฟิกดีไซน์หรือเทคโนโลยีกราฟิกดีไซน์ รวมทั้งสาขาที่เกี่ยวกับสื่อรูปแบบใหม่ด้วย

ฮอลลีวูดถูกอกถูกใจเอเชียมาเป็นเวลานานแล้ว ทั้งในด้านวัฒนธรรมอันน่าตื่นตาตื่นใจ ความมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ควบคู่กับภูมิทัศน์ที่เหมาะแก่การถ่ายทำภาพยนตร์ ภาษาที่โรแมนติก และที่ขาดไม่ได้ คือความงดงามของสถานที่และฝีมือการถ่ายทำอันประณีต ซึ่งไม่ว่าจะเป็นการสร้างสรรค์จินตนาการอย่างสุดล้ำในภาพยนตร์หรือความพยายามที่ผู้กำกับ ทุ่มเทลงไปเพื่อจะถ่ายทอดความงามของเอเชียให้เป็นที่ประจักษ์สู่สายตาชาวโลก แต่คงไม่มีวิธีไหนที่จะสัมผัสกับท่วงทำนองและสีสันอันหลากหลายและลึกล้ำของเอเชียได้ดีเท่ากับการไปเยือนสถานที่ถ่ายทำเหล่านั้นด้วยตัวคุณเอง และเพื่อช่วยให้คุณเลือกสถานที่ได้ง่ายขึ้น และนี่คือรายละเอียดส่วนหนึ่งของสถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์ที่สวยงามที่สุดบางแห่ง

1.เดอะบีช (The Beach, 2000) บนเกาะพีพีเล ประเทศไทย อ่าวมาหยา ตั้งอยู่บนเกาะพีพีเล ซึ่งเป็นเกาะเล็กในหมู่เกาะพีพีทั้งหมดสองเกาะ และเป็นที่ตั้งของบรรดารีสอร์ตทั้งหลาย คุณสามารถดำน้ำสนอร์กเกิล เช่าเรือหางยาวล่องไปชมถ้ำหินปูนในอ่าวพังงา หรือกินอาหารทะเลสด จนพุงกาง และนั่งรอบนผืนทรายขาวละเอียดให้ลีโอ (ฟรองซัวส์) เดินขึ้นมาจากทะเลพร้อมกับหยดน้ำพราวบนร่าง

2.ลาร่า ครอฟท์ ทูม เรเดอร์ (Lara Croft: Tomb Raider, 2001) ในนครวัด เมืองเสียมราฐ ประเทศกัมพูชา พร้อมกับลิ้มลองอาหารท้องถิ่น (เช่นพวกเนื้องูและกบ) แล้วแวะไปสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือวัดสักแห่ง จากนั้นล่องเรือผ่านหมู่บ้านประมงน้ำจืดบริเวณ ‘โตนเลสาบ’ และเพื่อเพิ่มดีกรีความคล้ายคลึงกับภาพยนตร์ Tomb Raider ให้มากขึ้นไปอีก คุณอาจแวะไปสนามยิงปืนเพื่อสนองจินตนาการด้วยการใช้ ปืน AK-47

3.หลง/เหงา/รัก (Lost in Translation, 2003) ถ่ายทำที่ชิบูย่า กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ขณะเดียวกันก็ชอปปิ้งที่อาคารชิบูย่า 109 ไปเที่ยวคาราโอเกะบาร์ ปรุงชาบูชาบูด้วยตัวเอง จากนั้นก็ไปเล่นปาจิงโกะเป็นชั่วโมงๆ พร้อมๆ กับเงินที่หมดไปหลายเยน ไปร้าน BIC Camera ที่ขายเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ตั้งอยู่ทุกมุมถนน ไปนั่งเล่นที่ New York Bar ในโรงแรม Park Hyatt เพื่อฟังเพลงแจ๊ซและดื่มค็อกเทลแล้วเดินหลบหลีกมนุษย์เงินเดือนบนทางม้าลายที่ถูกถ่ายทำภาพยนตร์มากที่สุดและจอแจที่สุดในย่านชิบูย่าสแควร์

4.ห้วงรักอารมณ์เสน่หา (In the Mood For Love, 2000) สถานที่ถ่ายทำคือมาเก๊า เดินไปตามโถงทางเดินที่มีเพียงแสงสลัวของโรงแรมในยุค 1960 ในย่านประวัติศาสตร์ของมาเก๊าที่เกี่ยวข้องกับโปรตุเกส แล้วมุ่งหน้าไปยังภัตตาคารฟาซิ่วหลอเพื่อลิ้มชิมรสนกพิราบย่างอันขึ้นชื่อลือชา

5.Indochine, 1992 ถ่ายทำ ณ โรงแรม Cheong Fatt Tze Mansion รัฐปีนัง ประเทศมาเลเซีย สิ่งหนึ่งที่ดึงดูดใจของปีนังก็คืออาหาร ไม่ว่าจะเป็นอาหารอินเดีย จีน หรือมาเลย์ก็มีให้คุณเลือกชิมในราคาถูกจากแผงลอยริมถนน และภัตตาคารที่เปิดตลอดคืน โรงแรม Cheong Fatt Tze Mansion (CFTM) นี้เป็นหนึ่งในโรงแรมที่ถูกถ่ายภาพมากที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เพราะมีแต่ความโรแมนติกและของเก่าสไตล์ chinoiserie ขอแนะนำให้คุณถ่ายภาพ อ่านหนังสือ ฟังเพลงจากแผ่นเสียงหรือจะเอนกายเลียนแบบดาราภาพยนตร์อย่างยั่วยวนบนเก้าอี้นอนแล้วซึมซับบรรยากาศให้เต็มที่ก็ได้

ความสำคัญและการสรรหาคฤหาสน์เพื่อใช้เป็นสถานที่ถ่ายภาพยนตร์ ก่อนอื่นจะต้องอ่านบทละครให้จบก่อน จึงจะสามารถบอกได้ว่าคฤหาสน์ที่จะใช้ถ่ายละคร ภาพยนตร์ จะต้องมีลักษณะอย่างไร โดยจะต้องแยกบ้านของแต่ละตัวละครออกมา เช่น บ้านของนางเอกจะต้องเป็นลักษณะอย่างไร ในบทละครมีฐานะประมาณใด เช่น รวยขนาดอภิมหาเศรษฐีก็ต้องเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ ถ้าเป็นลูกมาเฟียก็ต้องหลังใหญ่มากกว่าอีก เพราะถ้าไม่อ่านบทก็จะไม่รู้ว่าคฤหาสน์ หรือบ้านของพระเอก นางเอก หรือตัวละครอื่น ๆ ควรจะเป็นอย่างไร

คฤหาสน์ที่จะให้ใช้ถ่ายละคร ภาพยนตร์ นั้นค่อนข้างหายาก การหาจึงต้องมีหลายช่องทางด้วยกัน เริ่มตั้งแต่การขับรถตะลอนหาตามหมู่บ้านใหญ่ ๆ แถวบางนา มีนบุรี ปทุมธานี หรือองครักษ์ จ.นครนายก บางหมู่บ้านก็ยินดีให้แลกบัตรเข้าไปได้ แต่บางหมู่บ้านก็เข้ายากโดยจะต้องใช้กลวิธีต่าง ๆ นานา เพื่อที่จะได้เข้าไป ถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็หาที่ใหม่ บางครั้งการได้รู้จักคฤหาสน์ถ่ายละครไม่ได้รู้จากตัวเอง เพราะการหาคฤหาสน์ถ่ายละครจะมีคนทำหน้าที่นี้อยู่หลายค่ายแล้วแต่จังหวะ บางทีคนอื่นเขาไปหาได้ คนโน้นหาได้หลังนี้ก็รู้ถึงกันหมด เมื่อรู้ถึงหูเราก็ตามเช็กว่าอยู่ที่ไหน เป็นอย่างไร ติดต่อใคร ถ้าได้ก็จะเก็บไว้เป็นรายการคลังคฤหาสน์ของเรา

สำหรับการกำหนดพื้นที่ถ่ายทำภาพยนตร์ภายในคฤหาสน์ เจ้าของบ้านจะเป็นผู้กำหนดว่า จะให้ถ่ายพื้นที่ตรงส่วนใดได้บ้าง ไม่ให้ตรงส่วนใด เช่น ห้องของพี่ไม่ให้ถ่ายนะ มุมนี้พี่ขอไม่ให้ถ่ายเพราะเวลาเข้ามาถ่ายกันพี่จะอยู่ที่มุมนี้ โดยในขณะที่ใช้สถานที่ถ่ายทำละครถ้าเจ้าของบ้านไม่อยู่เองก็จะมีคนอยู่แทนจะไม่ปล่อยให้ใช้สถานที่โดยไม่มีใครอยู่ แต่เขาจะอยู่ในส่วนของเขาไม่มายุ่งกับกองถ่ายแต่อย่างใด กว่าจะได้คฤหาสน์แต่ละหลังมาถ่ายละคร ภาพยนตร์ ต้องใช้เวลาในการหาและการเจรจาพอสมควร ใครที่มีคฤหาสน์สวย ๆ ก็อยากให้สนับสนุนกองถ่ายละครในการใช้เป็นสถานที่ถ่ายละคร คนดูละครจะได้ฮือฮากับบ้านสวย ๆ ห้องสวย ๆ ในฉากละครกันเรื่อย ๆ ต่อไป แล้วเมื่อเห็นคฤหาสน์แล้วจำกันได้หรือไม่ว่าเป็นบ้านของใครในละคร